Özden dedemin tepesinden hiç inmedim desem yalan olmaz. Her gün onun eve gelişini dört gözle bekledim. Zaten o da bunu bildiğinden sadece akşamları değil gün ortasında bile eve geldi çoğu zaman. Sabah kalktığımda bir tek Özden dedeme tahammül edebiliyordum valla.Yazık bir de biz İzmir'e gelelim diye atladı arabaya bizi almaya geldi. Çok yoruldu biliyorum. Ama yine de benim nev-i şahsına munhasır (bu kelime annemden bile eski ama neyse) annem hem dedemle hem de anneannemle uğraşıp durdu. Binnur işte!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder