Bir cumartesi günü Mırnık, ben ve annem (görüntüleyen babam)

Artık ben de çekebiliyorum.....

Anneciğim ile babacığımın artık fotoğrafını çekebiliyorum ben. Ama bunun bedeli onların benim şartlarıma uyup komik düşmesi. İşte babamın elinde benim BArbie telefonum. hehe, nasıl ama?

22 Kasım cumartesi, pencere önünde anneme şımarıyorum. :)

4 yaş bitt maşallah...

Nufus kağıdım eskidikçe annemin arşivleme tutkusunda bir gerileme görüyorum. İLk yaş gunume ait bir blogum bile olduğunu, ama 4. yaşgünüm için fotoğraf makinesinin pillerinin şarj edilmemiş halde bulunduğunu, kala kala Arzu teyze'nin cep telefonundan çekilen bir karelik flu fotğrafa kaldığımızı söylemem durumu açıklar sanırım.

Ah anne ah. Demek anne çocuk ilişkilerinin de cicim ayları varmış.

Anneden not. Aksine gün geçtikçe daha çok seviyorum seni .)

Düdüklü şeker keyfi

Kaan ile beraber minderlere yayıldık. Düdüklü şekerin düdük olan alt tarafının mı yoksa şeker olan üst tarafının mı daha hoş olduğuna karar veremedik.
NOt: Kaan'ın uzerindeki pembe ceket elbette benim. Kaan hadi iyisin, yine kurtardım seni :)